اما واقعیت اینه که اینجور سلاحی به وسیله محققان روسی واسه نیروهای خاص این کشور ساخته شده که با نام اسپتسناز از اونا نام برده می شه و در سال الان به اونا تحویل داده می شه.
نمونه هایی از این خمپاره در نمایشگاه دفاعی ۲۰۱۸ ارتش در مسکو که ماه گذشته برگزار شد به نمایش درآمد. وزارت دفاع روسیه این خمپاره که هم به وسیله سربازان و هم به وسیله یدک کش حمل می شه رو واسه نیروهای زمینی خود خریداری کرده. این وسط، نیروهای خاص اسپتسناز به طور خاص این خمپاره بی صدا رو دریافت می کنن.
موسسه بوروستنیک که بخشی از شرکت دفاعی دولتی اورالواگونزاووده دستکم از سال ۲۰۱۱ روی این خمپاره بی صدا که با نام رسمی «Gull» شناخته می شه تحقیق کرده. در سال ۲۰۱۵، این شرکت از برنامه های خود واسه پیشرفت و بهبود طراحی این خمپاره انداز خبر داد و مشخص نیس که نیروهای خاص اسپتسناز تا حالا از نمونه های اولیه اون استفاده کردن یا خیر. از بیرون، این خمپاره حدود ۱۳ کیلوگرمی فرقی با خمپارهای دیگه نداشته و عمکرد مشابهی با نمونه های مدرن خمپاره اندازه ها داره.
یه سرباز گلوله خمپاره رو در لوله قرار میده و بعد با کشیدن ماشه مثل دسته، شلیک صورت میگیره. واسه هدف گیری از یه دوربین و تنظیم زاویه لوله استفاده می شه.
جایی که خمپاره ۲B25 جدا می شه آنجاییه که نوبت به گلوله اون می رسه: گلوله ۸۲ میلیمتری ۳VO35. این گلوله خمپاره عادی شامل مقداری مواد منفجره واسه تولید نیروی پیشرانه در طول پروازه و سربازان می تونن به صورت دستی و واسه طی فاصله طولانی تر، مقدار این ماده پیشرانه رو زیاد کنن. انفجار این مواد منفجره باعث شلیک شدن گلوله و بیرون جهیدن اون از لوله می شه که در آخر به صورت عمودی یا هلالی روی هدف فرود میاد. گلولهای این خمپاره مواد منفجره رو در قسمت دم بسیار دراز خود دارن. بعد نیروی زیادی که تولید شده، پیستونی که در مرکز لوله خمپاره قرار داره رو فشار میده و گلوله به بیرون پرتاب می شه.
اینجوری شلیک خمپاره انداز ۲B25 هیچ گونه نور یا دودی تولید نکرده و هر گونه سروصدای به وجود اومده به وسیله شلیک در قسمت عقبه خود گلوله و لوله خمپاره انداز باقی می مونه. نمیشه اونو به طور کاملً ساکت و بی صدا نامید اما مقامات روسی سازنده این خمپاره انداز می گن که صدای تولید شده در نتیجه شلیک با این خمپاره انداز به اندازه صدای به وجود اومده به وسیله شلیک اسلحه تکی AKM assault rifleه که یه صدا خفه کن به اون وصل شده باشه. گلوله ۳VO35 دارای یه خرج با قدرت انفجار بسیار بالاست که تو یه لایه چند تیکه ای تشکیل شده از چندین توپ فولادی تشکیل شده و این موضوع باعث می شه که گلوله نامبرده واسه هدف قرار دادن نیروهای پیاده، خودروهای سبک و انبارهای مهمات و سوخت که در فضای باز قرار دارن بسیار مناسب باشه.
این که خمپاره انداز نامبرده می تونه بدون صدا و اخطار اینجور اهدافی رو مورد هدف بذاره، توان جایابی خمپاره انداز و پناه گرفتن نیروهای دشمن رو شدیدا کم می کنه.
اما ایده به کار گیری پوکهای داخلی دارای پیستون که هیچ صدایی هنگام شلیک تولید می کنن تازه نیس.
هم اتحاد جماهیر شوروی و هم آمریکا در طول دوران جنگ سرد گلولهای دارای این تکنولوژی واسه سلاحای سبک ساخته بودن. هر چند آمریکا به کار گیری این تکنولوژی رو به کلی کنار گذاشت اما اتحاد جماهیر شوروی و حالا هم روسیه جانشین اون، علاقه خود به اینجور روبکردی رو از دست نداده ان، مخصوصا در مورد تپانچها.
وقتی به سراغ سلاحای سبک میریم، مزیت پوکهای پیستونی اینه که این سیستم تواناییای یه صدا خفه کن رو داره بدون این که در واقع از صدا خفه کن استفاده شه و اینجوری طول و وزن اسلحه دارای صدا خفه کن رو هم نداره. تپانچهای دوران اتحاد جماهیر شوروی که از این تکنولوژی استفاده میکردن بسیار کوچیک و جمع و جور بوده و به خاطر همین گزینه های مناسبی واسه حمل کردن مخفیانه به وسیله نیروهای خاص و مامورین امنیتی بودن. نقطه ضعف گلوله پیستونی اینه که با نگه داشتن گازهای حاصل از انفجار خرج در درون پوکه، مقدار نیروی رو به بیرون کمتری در عقبه گلوله تولید می شه.
این موضوع به نوبه خود معمولاً باعث کاهش ماکزیمم برد موثر اسلحه می شه.
در مورد تپانچهای کوچیکی که ممکنه نیروهای زمینی و نیروهای مخفی واسه نابود کردن بی سروصدای نگهبانان و سگای نگهبان یا ترور کردن کسی استفاده کنن، همه باید در فاصله ای نزدیک به هدف مورد استفاده قرار گیرند که مشکل زیادی ایجاد نمی کنه.
اما واسه سلاحی که به صورت غیرمستقیم به سمت هدف شلیک می کنه، مانند خمپاره، این موضوع میشه مشکل ساز شه.
براساس ادعای مقامات روسی خمپاره انداز ۲B25 بیشترین حد بردی کمتر از ۱٫۲۰۰ متر داره که نصف برد خیلی از خمپاره اندازه های مدرن ۶۰ میلیمتری سبکه.
البته نمونه های دیگری از این اسلحه به وسیله کمپانیای خارجی ساخته شده که واسه نیروهای خاص طراحی شده و وزنی به اندازه نصف این خمپاره انداز روسی و یا حتی کمتر از اون دارن؛ یه نمونه از این خمپاره اندازه ها یه خمپاره انداز ۶۰ میلیمتری ساخت چک به نام ANTOSه. مزیت کلی خمپاره انداز Gull نسبت به دیگر خمپاره اندازه های معمولی، توانایی اون واسه شلیک با کمترین اندازه تولید صدا و نوره که می تونه محل قرار گرفتن نیروها رو معلوم سازه. هم اینکه ردپای مادون قرمز این خمپاره انداز هم بسیار کمه که شناسایی مکان قرار گرفتن اونو از زمین و هوا مشکل می سازه.
این موضوع به واحدهای اسپتسناز امکان میده که بدون دیده شدن تا حد امکان و مخصوصا در طول شل به هدف خود نزدیک شده و بعد با گذاشتن سریع اون، حملاتی ایزایی و به اصطلاح «بزن و در رو» رو علیه نیروهای دشمن انجام داده و به سرعت به مکانی امن برگردن. این خمپاره انداز و مهمات اون اونقدر سبک هستن که افراد بتونن به صورت شخصی و هم اینکه در طول انجام عملیاتای هلی برن و هوایی حمل کنن. این خمپاره انداز معمولا در هر کدوم دقیقه ۱۵ گلوله شلیک می کنه اما در صورت ضرورت میشه با کمی سرعت عمل بیشتر، این تعداد رو به ۳۰ گلوله در دقیقه رساند. این اندازه از آتشبار واسه دشمن خیلی سخت بوده و نه فقط پاتک زدن واسه اون سخت می شه بلکه راه شلیک و موضع خمپاره انداز رو هم تشخیص نمیده.
تانک تی ۹۰ ام؛ مخوف ترین تانکی که روسیه تا حالا ساخته
پرنده بزرگ جدید روسیه به نام «هیولای اورلان» با توانایی پرواز از روی دریا
«پوسایدون»: اژدر هسته‌ای خوفناک و آخرالزمانی روسیه که سونامی‌های مرگبار تولید می‌کنه
کشتن پوسایدون: چیجوری میشه با اژدر هسته ای آخرالزمانی و خوفناک روسیه مقابله کرد؟